MIAŻDŻYCA KOŃCZYN DOLNYCH

Najczęstszą przyczyną choroby tętnic kończyn dolnych (ChTKD) jest miażdżyca, a czynniki ryzyka miażdżycy, takie jak palenie tytoniu, cukrzyca, dyslipidemia, nadciśnienie tętnicze i hiperhomocysteinemia, zwiększają ryzyko wystąpienia ChTKD. W roku 2010 zmarły w Polsce z ich powodu 174003 osoby, tzn. 456 na każde 100 tys. ludności.

KRYTYCZNE NIEDOKRWIENIE

Krytyczne niedokrwienie kończyny (KNK) jest bardzo poważnym, a zarazem złym rokowniczo powikłaniem miażdżycy tętnic kończyn dolnych. Według definicji European Working Group on Critical Leg Ischemia z roku 1991, przewlekłe krytyczne niedokrwienie obejmuje chorych z cukrzycą i bez niej, u których występują stałe niedokrwienne bóle (spoczynkowe) w obrębie kończyn dolnych wymagające podawania leków przeciwbólowych przez okres ponad 2 tygodni lub występuje niedokrwienne owrzodzenie czy martwica stopy. W przypadku rozpoznania KNK u większości chorych może być konieczne wykonanie w ciągu roku dużej amputacji, jeśli nie dojdzie do istotnej poprawy ukrwienia. Do amputacji dochodzi u 30% tej grupy chorych. Rokowanie u chorych z KNK jest również bardzo złe: 25% z nich umiera w ciągu roku od chwili postawienia rozpoznania, a zaledwie u 30% chorych z KNK udaje się wykonać zabieg rekonstrukcyjny tętnic ratujący kończynę przed amputacją. Podstawowym celem leczenia chorych z przewlekłym miażdżycowym niedokrwieniem kończyn dolnych jest niedopuszczenie do powstania krytycznego niedokrwienia i zagrożenia amputacją. Aby to osiągnąć niezbędne jest wczesne rozpoznanie i podjęcie właściwego leczenia w ośrodkach chirurgii naczyniowej. Znaczna część tej grupy chorych (70-80%) poddaje się leczeniu zachowawczemu, które obejmuje modyfikację czynników ryzyka miażdżycy, kontrolowany trening marszowy i leczenie farmakologiczne. Pozostałe osoby wymagają leczenia wykonania operacji rekonstrukcyjnych tętnic, zarówno klasycznych jak i wewnątrznaczyniowych.